Judge Dread- skinhead hero!

Alex Hughes znany jako Judge Dread dorastał w londyńskiej dzielnicy Brixton zamieszkałej głownie przez czarnych imigrantów z Jamajki. Okres jego dorastania (skończył 20 lat dokładnie w połowie lat 60-tych- kolejne lata to już okres świetności skinhead reggae w całej Wielkiej Brytanii) nie pozostał bez wpływu na młodego Alexa. Brzmienia early reggae pochłanęły go bez reszty. Jako chłopak zdecydowanie słusznej postawy szybko znalazł pracę jako bouncer, czyli ochroniarz pilnujący wejścia  lokali co zaowocowało poznaniem przed jednym z klubów południowo-zachodniego Londynu  Derricka Morgana i Prince'a Bustera- wielkich nazwisk muzyki reggae, przybyłych do Anglii aby występować na scenie i zarabiać pieniądze.

Wkrótce Alex został bodyguardem, ochraniał koncerty reggae ale i np: koncert zespołu Rolling Stones, miał również epizod profesjonalnego wrestlera, gdzie występował pod pseudonimem "The Masked Executioner".

Przede wszystkim jednak był zapalonym kolekcjonerem vinyli z muzyką reggae wychodzących wówczas w kultowych już dzisiaj wytwórniach angielskich Trojan, Pama czy Jamajskich Studio 1, Blue Beat. Podobno gdy okręt z transportem jeszcze świerzych płyt z Jamajki przybijał do portu, Hughes pędził na doki aby bezpośrednio ze statku odbierać materiał i promować najlepsze single w radio, gdzie był DJem. Kwestią czasu stało się założenie własnego sound systemu... a następnie nie pozostawało już nic innego jak tylko samemu zostać gwiazdą reggae.

W ważnym dla kultury skinheads roku 1969 wielkim powodzeniem cieszył się hit Prince'a Bustera "Big 5". 

Numer nie miał szans na sukces w oficjalnych zestawieniach ze względu na tekst w stylu znanym dzisiaj jako slack reggae, czyli luźno i zabawnie traktującym o damsko-męskich sprawach. Musiało to zrobić duże wrażenie na Alexie, ponieważ styl ten stanie się jego wizytówką i zdominuje karierę przyszłego Judge Dreada.

Oto "Big 5" Prince'a Bustera wraz z tekstem:

Come over, get me brush up
Going to rub a pussy here tonight
Heavy rain falling
I can feel my [horn burst] getting stiff in hand

Gonna be a wet, wet night, in Big Five
Screaming, screaming night, in Big Five
It will be pussy versus cocky tonight
Gonna be pussy versus cocky tonight

Right now I'm feeling sexy
Want a big, fat pussy this December night
Today I smoke an ounce of weed
Tonight I'm gonna plant a seed
In her wump, alright

Spunky, spunky night in Big Five
Spunky, spunky night in Big Five
Oh, there'll be squeaking all over the bed
There'll be water all over her head

How many times I've wanted
To lay my [horn burst] inside her
And to think that now she has to beg me to do it for her
I'm gonna jook her with vengeance tonight, oh yeah

How many times I've begged her
To lay my [horn burst] inside her
And now to think she has to beg me to do it for her
I'm gonna jook her with vengeance tonight

Right now I'm feeling irie
Want a big, fat pussy this December night
Today I smoke an ounce of weed
Tonight I'm gonna plant a seed
In her wump, alright

Gonna be a spunky night in Big Five
Spunky, spunky night in Big Five
It's gonna be pussy versus cocky tonight
Gonna be pussy versus cocky tonight...

Alex Hughes przyjmuje przydomek Judge Dread zaczerpnięty z utworu Prince'a Bustera o tym samym tytule i nagrywa "Big Six". Singiel wydany w Big Shot- jednej z filii Trojan Records szybko zyskuje rozgłos. W 1972 roku singiel osiąga #11 w Wielkiej Brytanii, w zestawieniu pozostaje przez 6 miesięcy, sprzedaje się ponad 300.000 kopii. Bez promocji radiowej- już pierwsze wydawnictwo zostaje zakazane ze względu na słowa:

 

  "Big Six" stało się hitem #1 na Jamajce. Judge Dread udał się tam aby wykonać utwór na żywo. Gdy pojawił się na scenie wielu Jamajczyków zdziwiło się, że stoi przed nimi "mr.white" zamiast "mr.black". Aż 11 jego singli zaliczyło UK chart co jest najlepszym wynikiem wśród artystów reggae. Nawet Bob Marley nie mógł pochwalić się takim sukcesem. Również w Księdze Rekordów Guinessa znajdziemy Judge Dreada- to on nagrał największą w historii muzyki ilość zakazanych przez radio singli (wszystkie 11). Wydał 13 albumów, z których największym powodzeniem cieszył się "Bedtime Stories" z 1975 roku, lecz najważniejszym dla mnie jest "Last of The Skinheads" wydany rok później. To z niego pochodzą takie hity jak "Dread Rock", "Come outside" czy jeden z moich ulubionych numerów reggae "Bring Back the Skins":

"We'd live and die for friday night

off to the Palley and have a fight

Dance to reggae most of the night

When we were skins"

Gdy w marcu 1998 roku Judge Dread schodził ze sceny po udanym koncercie w The Penny Theatre w Canterbury, upadł. Publika początkowo wzięła to za jeden z jego niewybrednych żartów. Szybko jednak zorientowano się, że trzeba wezwać pomoc. Na miejscu zjawiła się karetka, ugrzęzła jednak w błocie powstałym po obfitych opadach. Z relacji oczestników koncertu wiadomo, że próbowali oni, niestety bez skutku, wypchnąć karetkę na drogę. Nim przyjechał drugi wóz było już za późno. Alex Hughes aka Judge Dread zwany również Skinhead Hero i The World's No. 1 Rude Boy zmarł prawdopodobnie na atak serca.

Będzie zapamiętany jako ten, który całe życie dobrze się bawił i nagrywał muzykę. 


Janik